Ze hoorde dat ze een knobbeltje had in haar borst. Eerder al was er iets anders weggehaald, op tijd, en zonder enig kwaad. Maar nu was het raak.
Het nieuws kon ze vertellen alsof het de normaalste zaak van de wereld was. “Zo is het leven”, zei ze er zelfs nog bij.
Ik vroeg me af wat ze werkelijk dacht.
Zij wist dat ze het kon vertellen, aan niemand behalve aan mij.
En ze deed het.
Terwijl ze uit haar dak ging op een festival met een pil en veel, heel veel witte wijn.
Je kon het lezen als je wilde.
Niks verstandig, geen woorden, maar genieten van dat wat zo mooi is, bleek haar middel te zijn.