Ik weet nog goed hoe we altijd zaten. Om vier uur ‘s nachts, sigaretten, kaasplankje met mosterd en curry, en 2 bierjes op de bar. Praten, praten, praten. Soms werd het half acht. Zij rechts, ik links, vaak een van ons leunend op haar voorhoofd. En de ander die dan in haar nek kriebelde. Lief en fijn, de ene week ik, de andere zij. En daarvan half stoned uit je ogen kijken.
“Nu ik.”
“I’m gonna clear up my head and make a brand new start.”
Maar hoe en wat, dat wisten we niet, en dat vroegen we aan elkaar.
Vrienden maken doe je ‘s nachts.
En wat was het goed, wat er was.
Vaak draaiden we By your side, of Cherish the day van Sade.
Maar altijd luisterden we Paul Weller. En hoorden we dit:
(en zie hoe mooi het filmpje is. Wij van KOFFER weten niet waar we het zoeken moeten)