Een weblog is geen dagboek, maar vannacht zat er toch echt een vrouw op mijn bank. Eentje met een goed verhaal, mooi gezicht, pit en humor. Vrij, ongebonden, uit de kast en nog leuk ook. Erg verantwoord volgens het juiste lijstje van de lovedoctor. We hadden het gezellig tot vanmorgen kwart voor acht.
Maar dit stuk zou gaan over Zij die in Lombok woont. En dat was zij niet.
Het verhaal van Zij die in Lombok woont, begon een paar weken geleden, ( zie PS en niet Riekster). Ik vroeg me toen af of ze een boek van Paulo Coelho las.
Dat deed ze.
Ze las over het loslaten van mensen, over het vinden van jezelf en het waarmaken van je dromen. Over het breken uit de gevestigde orde omdat je niet leeft om vast te roesten en over het omgaan met liefde en gemis. En ze las over dat je je beter kunt laten leiden door dat wat op je pad komt, dan door dingen te forceren. Vind jezelf.
Dat is een hele mond vol. En ook een boek vol dus.
Ik denk dat het boek inmiddels uit is, en ik denk dat dat bizar genoeg ook het moment was dat de communicatie tussen Zij in Lombok en mij verdween. Want met het stellen van vragen, kwamen geen antwoorden zolang je elkaar niet ziet. En kwamen er momenten van zo af en toe eens naar buiten staren op doodnormale dagen. En het besef dat ik haar nog niet in een afgesloten hokje van �bijzondere mensen� heb willen doen.
Omdat de bizarre ontmoeting daar te mooi voor was, en ermee zou zijn verdwenen.
Vannacht zat hier iemand op de bank. En ze had mijn full attention.
Maar toen ze weg was en ik weer naar binnen liep, vroeg ik me af hoe het met Haar in Lombok was.
En ik denk dat ik me toen realiseerde dat er een wedstrijd is tussen mijn hoofd en mijn hart.
Waarbij misschien alles ‘beter is van niet’, maar er daarmee niet minder is, dan er is.
En mijn verstand zich inmiddels afvraagt waarom het gunstig gezinde lot van de toevallige ontmoeting, beperkt is tot die ene keer om 2 uur �s nachts.