Toen ik de deur uitliep keek ik nog even achterom. Ik realiseerde het me net pas. En ik vraag me af wat zij uit mijn blik heeft afgeleid. Wat voor blik ik haar gaf, wat ze wilde zien -of juist niet- en of het er ook in te zien was.
Of het dat is wat ik hoop en waar ik tegelijkertijd bang voor ben.
Want het was al drie uur ‘s nachts. De alcohol had zijn werk gedaan, gevoel en emotie waren niet aan de avond voorbij gegaan. Ik had haar terecht gewezen terwijl ik haar niet echt ken, hoewel ze me wel in mijn opmerking gelijk gaf.
En of ik daar nou blij mee ben, dat weet ik zelf niet.
Want gelijk krijgen kan zo makkelijk zijn voor wie het geeft. En misschien wel weggeeft. Dan ben je overal vanaf.
Acting and saying are two different kind of things, ben ik vaak op gewezen. Handelen vind ik nu het mooie gedeelte van de zin.
Erop gaan zitten wachten wil ik wel, maar mag ik niet.
Oppassen is het, in een dangerous area van gevoel en verstand.
Want met ongeduld kom je er vaak ook maar bekaaid vanaf. En daar ongeduld niet de bedoeling kan zijn, wacht ik wel. Op dat ze duidelijkheid geeft, of op het moment dat ik daarom vraag, en wellicht mijn gebroken hart bestel.
En wat zij in mijn ogen zag…. Ik hoop een knipoog, goodwill, en dat wat ze dacht.