RIEKSTER

Voor de vierde keer vanavond valt de stroom uit. De knipperende kerstlichtjes en de palmbomen worden zwart. De ventilator die al urenlang zijn rondjes draait aan het plafond, valt stil. Ook Elvis houdt even zijn mond. Straks, na Elvis, komt Rock Ballads 3. Die herkende ik gisteren meteen, van vroeger, in de auto van mijn vader.

Ik hoor wat doorgaat zonder stroom. Muggen, krekels, een blaffende hond. Al gauw tien blaffende honden. Mensen in de verte die Hindi praten. Ze dragen kleurrijke sari’s en hebben groene, of bruine, grote en dromerige ogen. Indringend af en toe. Wat is dat toch als deze mensen je aankijken. Ik heb het me de afgelopen dagen al vaak afgevraagd.
Die ogen.

Het duurt nu al een half uur. Zwart, krekels en kaarslicht. Ik weet nog niet of dat lang is, een half uur, ik ben er nog maar net.
Zonder stroom wordt het in elk geval niet minder warm.
Ik weet ook niet of het wachten is.

Rock Ballads 3 in de auto van mijn vader.
We draaiden hem altijd loeihard.
Nu even niet.
Kleuren hoor ik. Keuvelend in de nacht.
Avonden
die kabbelend voorbijgaan.

In een poging in twee dagen nog even de koelkast leeg te eten ben ik erin geslaagd mezelf kotsmisselijk te maken.
Ik plof. Die kaas na het eten, dat was teveel.
Mijn hoofd daarentegen, is vol en leeg tegelijk. Vol van fijne dingen, leeg van lelijke dingen. De leegte die de lelijke dingen achterlaten, is klaar om te worden gevuld.
In mijn opschrijfdingboekje staan een paar nummers,
en op mijn iPod ook. Die kan straks heel goed in mijn hoofd.
‘Lenzenvloeistof’ denk ik steeds. ‘Lenzenvloeistof.’ Die kan morgen pas in de tas. En de vuilniszak moet in de schuur. Met de koffiefilter.
Morgen. Dan is de afdeling lenzenvloeistof en koffiefilters ook klaar.

Ik ben altijd zo benieuwd wat het met me zal doen.

Maar eerst is het nog nacht.

En dan ben ik daar.

Ik ben geen feministe en de vrouwen lopen hier allemaal met een sluier. Bijna allemaal.
Alleen mannen zitten op het terras. Bijna alleen maar, ik zit er ook.
Ik weet niet wat de vrouwen doen als de mannen op het terras zitten en ik weet niet hoe ze zich voelen onder, achter en tussen dat doek. Ik heb het ze niet gevraagd.
Wel bood ik vandaag aan een man mijn excuses aan.
Voor -wat hij noemde- that guy cinema made movie about Morroco and racist.
Dus. Alsjeblieft.
Oui, excusez, il est fou, zei ik maar. Stupid.
Ik heb geen idee. Van die sluier.
Maar dat ik hem hier niet draag voelt soms gek genoeg kaal en raar.
Niet dat ik hem toch op doe, en hier of thuis zou willen, maar toch.
Maar ach.
Ach ja….

Ik zit op een stoepje en krijg van een mannetje verse jus.
Drie Dirham. Oh, oke.
De huisjes zijn vandaag van wit naar aarderood verkleurd. Het Frans heeft dit dorpje niet bereikt, alleen het Berberdialect. De jongen naast me in de bus helpt. Hoewel ik denk dat ik drie Dirham voor een jus zelf ook wel snap. Maar toch bedankt.
Zou ik hier kunnen wonen?
De kaktussen langs de weg, asfalt dat verdwijnt in de verte, mensen die je helpen. Dit dorp is een gat met een moskee.
Ik zoek een wc en vind pardoes internet. Maar helaas. Vandaag geen connection. Dus ik laat het maar weer voor vandaag.
De zon brandt. Hoe lang zouden die bananen daar nog kunnen liggen. Niet zo lang als in Nederland.
Nederland.
Ik krijg een sms. En ik hoef hier niet te wonen.
Ik besluit wel dat ik Mexico op m’n volgende ticket zet.

Casablanca. Wit huis.
Ben benieuwd of de stad inderdaad zo maagdelijk wit is als ik wil.
Marrakech schijnt net de Efteling te zijn. Maar dan in het echt.
Souks, slangen en couscous in de medina.
Verder moet ik geloof ik naar een gebied met heel veel zand en op kamelen rijden, slapen tussen mannen onder tenten op een plek waar je van hun goede bedoelingen afhankelijk bent.
Anders ga je dood van de dorst.
Spannend.
Het is weer zover.
Ticket in the pocket,
eventjes naar Duizend en een Nacht.
Als ik een fata morgana met een computer zie, zal ik snel een verhaaltje schrijven.
Voor je het weet is het weg.

Terwijl ze 100 meter verderop aan het zwembad ligt, stuur ik haar een sms. “Beach?”
Het ding gaat van Thailand via Nederland naar Israel en vindt met gemak haar telefoon, toch zeker zo’n 100 meter verderop.
3 Minuten later kijg ik een bericht terug. “We’re at the pool, you come here? D. will pick you up with the motorbike.” De sms heeft via Israel dezelfde afstand afgelegd.
Ik: “Having breakfast now, but will walk to you in about 45 min’s.” Van Thailand naar Nederland, Israel en weer terug.
Sms terug: ” Are you crazy? D. will pick you up from the bar.”
Die ken ik. Daar zitten we al dagen. Ok.
Thailand, Israel, Nederland, Thailand.
Grenzen vervagen. Afstanden lijken klein.
En ik leg 100 meter af per motorbike.