RIEKSTER

De lovedoctor en ik proberen al een paar weken aan tickets voor drie euro te komen.
Tickets naar een plek waar niets te doen is, en die ons ook niets kan schelen.
De lovedoctor en ik willen naar een vliegveld waarvan we zo op het eerste gezicht niet weten in welk land het ligt. We willen espresso’s en zon. En dat kunnen wij goed, de lovedoctor en ik. Espresso’s en zon.

De eerste keer dat de lovedoctor en ik een weekendje weg gingen, had ik net twee dagen mijn rijbewijs, en reden we hortend en stotend door noord-Nederland in de auto van mijn vader. ‘Ho ho ho hoooooo!’ waren de meestgebruikte woorden dat weekend. Heel veel ho om te zorgen dat we zonder brokken ergens zouden komen.
Ik kon het nog niet zo goed, toen, in mijn dode hoek kijken zonder het stuur te draaien.

Maar we kwamen er, in noord-Nederland, en we sliepen in een tent bij het water. Tussen de eenden die de gevallen spaghetti uit het gras aten.
De Counting Crows werden grijsgedraaid, dat jaar. Als het cassettebandje was afgelopen, begonnen we gewoon weer bij Round here.
We hadden geen haast.

Nu zoeken we tickets van drie euro.
Nu plannen we dat we straks niks nodig hebben.

Round here draaien,
daar.

‘Godverdomme dat had ik anders moeten doen.’ Met een zak appels en een loei van een boodschappentas staat de lovedoctor voor haar eigen voordeur. Ik doe open. Ze kan de tas niet meer optillen en sleept de boodschappen over de drempel naar de keuken. ‘Jezus wat is het hier warm.’
‘Lekker he? Ik dacht ik maak er hier lekker een sauna van. Hallo, wat een hoop boodschappen. Wat eten we?’
‘Ik dacht ik maak een lekkere pasta.’
‘Mmmm lekker.’
‘Hoe is het hier?’ In noodtempo pakt ze de boodschappentas uit. ‘Kijk, ik ga straks een appeltaart maken.’
‘Goed, ik heb even wat van je boeken doorgebladerd. Als ik dit soort dingen lees, wil ik altijd meteen weer een studie beginnen.’ Ik leg de boeken weer op de stapel.
‘Wacht maar tot je weer in een werkgroepje terechtkomt. Die mensen hebben hele andere ideeën over een studie dan jij.’
Ze snijdt de wortel, scheurt de basilicum en bakt de pijnboompitten. Haar jas ligt op het aanrechtblad. Ik hang in een stoel, aan de keukentafel. Als ik de stoel op twee poten wip, kan ik precies met mijn hoofd tegen het raam hangen.
‘Wil je een wijntje?’
‘Nee, doe maar niet.’
Ik ben moe, en ik vind het fijn dat ik er ben.
De lovedoctor kijkt op, en trekt de koelkast open. ‘Hier.’ Ze geeft me een knipoog en zet een glas Roosvicee voor mijn neus.
Met mijn hoofd tegen het raam kijk ik naar de kaarsen op de tafel.
Straks krijg ik appeltaart.

Als het jaar achter ons ligt, kijken de lovedoctor en ik altijd even een half uurtje vooruit.
Ik ben meestal na drie zinnen wel klaar. De lovedoctor echter, die heeft nogal eens een lijstje, voor het komende jaar.
Een lijstje dat begint met opsommingen die beginnen met ‘ik ga…..’ en eindigt met opsommingen die beginnen met ‘ik hoop….’
Om elk jaar weer tot dezelfde slotsom te komen.

‘In de liefde liggen de meeste leerpunten, toch wel.’

Triiiiiing triiiiing, de computer rinkelt. Het is de lovedoctor.

‘Hoooooooi, we zijn met z’n tweeën!’
Op vol scherm verschijnen twee toeten die bijna in de computer zijn gekropen; De Lovedoctor en de leuke man die laatst met zijn groen-oranje jas een ladder kwam lenen en nu de Legoman heet.

‘Hooooooi! Wij ook!’ Roep ik van mijn kant van het scherm.

‘Ow!’

‘Maar ik kan nu niet praten want we zijn een ticket naar Goa aan het boeken en anders valt de pagina eruit.’

‘Goaaa?’ zegt de Legoman. Hij komt nog dichterbij het scherm.

‘Ja. Goa, gaaf he?’

‘Nou, daar hebben we het nog wel over, Riekster.’

‘Hahaha.’ De Lovedoctor gooit haar hoofd in haar nek.

‘Daar hebben we het nog wel over… Riek-ster.’

Nu lacht de lovedoctor nog harder.

‘Is goed hoor, Legoman!’ roep ik tegen de laptop.

‘Hoe is het met de liefde?, hoe is het met de…..?’

‘Daaaaag!’ roep ik snel.

‘Daaaaaag!’

Ze zwaaien, glunderen, en hangen op.

Ik grinnik. In gedachten zie ik ze nu elkaar de hand schudden en knikken dat ze dat goed hebben gedaan.

De lovedoctor is onlangs met zeventien jurkjes eenentwintig dagen op vakantie gegaan. Deze week smste ze dat ze zat te ontbijten en dat er een vlinder op haar hoofd zat.
Dat wil ik ook.
Ik mis de lovedoctor erg, en ik moet nog zoveel dagen.
Vandaag heb ik speciaal voor haar een lieflijk ruitjesbloesje aangedaan.

‘Je weet het niet.’ De lovedoctor haalt haar schouders op. ‘Je weet het niet, Riekster.’

‘Weet ik.’ Alsof ik dat nog niet wist. Dat is precies het probleem. Ik leg een diepe zucht op tafel. Op de stapel die er al lag.
‘Waarom noem jij me trouwens Riekster? Jij noemt me nooit Riekster. Noem me liever bij mijn naam.’

‘Riekster? Ik noem je geen Riekster. Ik heb jou nog nooit Riekster genoemd.’

‘Jawel. Net nog.’

‘Nee hoor.’

‘J’wel.’

We zuchten.
Twee diepe zuchten worden toegevoegd aan de stapel op tafel.
Ik krijg een knipoog. Met haar mooie blauwe ogen kijkt ze poppig uit boven haar glas.
Ik glimlach.

‘Het komt goed.’
‘Goed.’

We lachen. Het is weer feest.
In al die jaren,
van grote keuzes, kleine stappen
en iets niet weten,
is het nooit anders geweest.