RIEKSTER

Een voorstelling die in
en onder je ziel kruipt.
Zien, vanavond om 21.30 Nederland 1: Hete Vrede.

‘Ik heb vannacht een wereldoorlog meegemaakt en ik sta op het punt van overlijden.’ De Denker slaat de deur achter zich dicht en gaat op een stoel zitten. Zijn wallen legt hij voor zich op de keukentafel.
‘Wauw’, zegt de Dromer. ‘Ik dacht altijd dat ik degene met de teksten was. En hoe was het?’
‘Wat?’
‘Nou, je oorlog.’ De Dromer zet thee. Hier moet hij maar eens goed voor gaan zitten, er liggen vast nog wel ergens stroopwafels in de kast.
De Denker zucht. Hij legt zijn hoofd op zijn armen. ‘Het is een wonderlijke. Het is er een van tachtig jaar.’
De Dromer knikt. ‘Zo,’ mijmert hij. Zijn ogen dromen naar de lucht. ‘Tachtig jaar dat is geen bijzaak.’

‘We moeten nog een lijstje maken.’ De Lovedoctor kijkt op haar telefoon hoe laat het is. ‘En het is al elf uur.’ We zitten aan de koffie en ik pak nog snel een cadeau in. ‘Hou effe het papier hier vast.’ Ik wijs op het papier, zij drukt haar vinger erop en ik rommel wat met een schaar en een rol plakband die al een jaar in de kast ligt.
Ik kijk op mijn laptop. Het is inderdaad al elf uur en over twintig minuten moeten we allebei in onze eigen auto naar diverse kerstbrunches zitten. En het jaar moet nog worden geëvalueerd. ‘Kut’, zeg ik. ‘Zien we elkaar dan niet meer voor oud en nieuw?’
‘Dat denk ik niet’, zucht de Lovedoctor.
‘Fuck.’
‘Fuck.’
‘Goed, hoe was het met je, dit jaar?’, bijt de Lovedoctor snel het spits af. Op de een of andere manier ben ik altijd als eerste onderwerp van gesprek als het om de Liefde gaat. Maargoed, zij is dan ook de Lovedoctor.
Ik begin op mijn vingers te tellen. ‘Hm.’ zeg ik, terwijl ik het plakband scheef afknip. ‘Ik weet het eigenlijk niet. Best goed toch? Los van die zomer dan?’
Ze kijkt me met een glimlach aan. Ze heeft vandaag mooie oogschaduw op. ‘Zal ik het maar zeggen?’
‘Zeg jij het maar.’ Ik draai het pak, zodat ik ook de zijkanten vast kan plakken.
De Lovedoctor gaat rechtop zitten. ‘Je rolt er een stuk stabieler uit dan dat je er in ging.’
Ik grinnik. ‘Jij hebt er al over nagedacht.’
De Lovedoctor grinnikt ook.
We blijven allebei even stil.
‘Misschien moet ik het lijstje maar een keertje achterwege laten.’
Ik knik en schenk ons nog een keer koffie bij. We moesten het maar ‘s achterwege laten.

Het wordt donker op kerstavond en een gevoel van weemoed overvalt me. Niet omdat ik eenzaam ben – de Lovedoctor heeft net ge-sms’t dat ze al ruimschoots onderweg is. Ook komt het niet doordat ik een speciale relatie heb met kerst. Dat weet ik zeker, want kerst, kerst, ik kan al jaren niet goed uit de voeten met kerst. Ik vind het gezellig en verplicht en onbelangrijk tegelijkertijd. Toch puilt mijn koelkast uit met garnalensalade, olijven, boerenkool, Prosecco, artisjokken en ei en ligt in de inbouwkast een stapel hartenkoeken bovenop de cashewnoten, toastjes met verschillende kruiden en een gisteren alsnog aangeschafte fles walnootolie die bij nader inzien toch onmisbaar voor de salade bleek. Walnootolie dus, of stressopwekkende portobello’s en zut waar geen vriendschap of familieband beter of slechter van wordt, hoe lekker het allemaal ook is klaargemaakt.
Maar als ik de koelkast met niet al teveel geweld opendoe blijft ook bij mij dat schimmelkaasje nog net op de pot pittige paprika’s liggen.
Kerst.
Er zijn mensen die in de volle overtuiging verkeren dat je met kerst niemand mag sms’en of bellen. Een gedachtegang waar ik anno 2011 slecht tegen kan, want in mijn leven ga je bij een etentje sowieso niet zitten bellen. Maar als je niet eet en niet toevallig met iemand in een goed gesprek bent, wat is het punt dan. Het zijn de regels van de gewone dagen, maar tijdens kerst zijn we overgeleverd aan dezelfde regels die plots op een andere manier worden gehandhaafd.
Diner.
En terwijl we niet bellen of sms’en is het diner een wachten tot in menig familie de vrouwen ruzie maken en de mannen in stilte naar hun bord staren.
Als je pech hebt. Met kerst.

Pas
toen zij deed hoe zij was,
-de ziel van haar ziel aan haar ziel
liet zien-
wist zij, dat ze beter,
beter mag, en is
beter sindsdien.

‘Huis.’ Met zijn donkerbruine ogen onder zijn blonde haar kijkt hij me aan en wijst naar de voordeur.
‘Moet ik naar huis?’ vraag ik het Boefje dat mij nog steeds aankijkt en inmiddels op zijn korte beentjes is gaan staan. Ik moet om hem glimlachen. ‘Moet ik naar huis?’, vraag ik hem nog eens.
‘Huis’, antwoordt hij. ‘Koekje!’
‘Koekje?, nee voor koekjes moet je bij L. zijn.’ Ik wijs naar vriendin L. die trots op de bank naast me zit. Het Boefje kijkt nog steeds naar mij.
‘Koekje!’
‘Ja, ga maar aan L. vragen, die is de baas.’ Ik draai hem een stukje in de goede richting en wijs dat hij naar L. moet. Ik trek mijn sjaal recht en doe mijn handschoenen aan. Ik moet inderdaad naar huis, maar niet voordat ik heb gezien of L. weerstand kan bieden aan deze kraaloogjes.
Het Boefje loopt naar L. en gaat voor haar staan. ‘Koekje!’
L. lacht. ‘Nee Boefje, je hebt net een koekje gehad, nog een koekje vindt jouw mama vast niet goed.’
‘Nóg een koekje!’ Zijn vinger wijst naar de keuken. ‘Daar!’ Hij kijkt L. aan alsof ze er niets van begrijpt. ‘Daar!’ wijst hij nog eens.
L. staat langzaam op. ‘Waar precies, Boefje?’ ze loopt met hem naar de keuken.
‘Kijk!’ roept Boefje.
Ik doe mijn handschoenen weer uit en leun achterover in de bank. Ik doe mijn jas ook nog maar even uit. In de keuken hoor ik gerommel met zilverpapier.