RIEKSTER

Onderweg zou ik mijn oma hebben opgehaald en dan waren we de schaatsers vooruitgegaan. Van Leeuwarden naar Sneek naar Bolsward, Franeker en Dokkum. En oma zou dan aanwijzen waar en wanneer ze daar had gewoond, vroeger. ‘Ik ben een Friezin!’ zou ze roepen. En dan zou ze op haar eenentachtigste overal vooraan gaan staan om -‘kop op mannen!’- met een vuist in de lucht die gezonde hollandse jongens aan te moedigen.
Mijn oma heeft ze bijjjjna allemaal meegemaakt. Met haar broers en haar zussen en Moeke en Vader.
Ik weet eigenlijk niet of een van hun hem weleens heeft geschaatst. Dat had ik dan onderweg mooi kunnen vragen.
Als het allemaal was doorgegaan.

Op het laatst ben ik zo zenuwachtig dat ik besluit dat het tijd is voor reuring en dus bel ik haar beste vriendin. ‘Ik denk dat het zover is hoor!’
Dat is het en alsof we zijn overgeleverd aan een vrieskoude midwinternacht zitten we binnen een kwartier samen in Nijmegen-Oost aan een houten tafel rondom een bananentaart te wachten totdat het écht zover is. Die bananentaart heeft er eigenlijk niet veel mee te maken, maar onder de omstandigheden is bananentaart het enige waar we aandacht voor hebben. En nog niet eens omdat we het zo lekker vinden, maar omdat-ie er is. Die taart.
‘Hoe laat is het nu?’
‘Kwart over vijf.’
‘Machtig, die taart.’
‘Nou.’
Ik kijk op mijn telefoon. Die staat net als vijf minuten geleden, aan.
Zij kijkt op haar telefoon.
En ik nog eens.
En zij nog eens.
We prutsen wat met Wordfeud.
‘Tring.’
Ik schrik me wild en zij ook.
‘Neem op!’
‘Ik durf niet!’
Tring.
‘Neem op!’
‘Nee jij!’
‘Ik weet niet hoe een iPhone werkt!’
Tring.
‘Ja godver!’
De man in huis grinnikt en pakt de telefoon. ‘Hallo?’
Aan de andere kant is het stil.
Het is een zij,
een dochter,
en
of we komen kijken
naar het puppeke met een mutsje en een steepjestrui.
Nooit eerder kwam het zo dichtbij.
Welkom, jij.

Life happens when you least expect it – Snow Cake

‘En nu zie ik het wéér.’ De letters verschijnen langzaam op het papier, de pen weet de weg, de inkt droogt op.
De Dromer gaat rechtop zitten en kijkt naar de woorden. Daar staan ze, hij ziet ze bij herhaling, onder elkaar en met regelmaat. Hij glimlacht. Met zijn elleboog steunt hij op tafel en hij legt zijn kin in zijn hand. Vergeleken met een paar jaar geleden is er een enkel kraaienpootje bij zijn oog verschenen. Een pootje van wijsheid.
‘En nu zie ik het wéér’, schrijft hij nog een keer.
‘Wat zie je?’ vraagt de Denker op de achtergrond.
Hij glimlacht. Hij tekent een bloemetje op de rand van het papier.

Met dat terugkijken kwam hij misschien wel dichter bij de toekomst dan hij ooit was geweest.
Misschien, want waar hij zat was het nu nog leeg en de geschiedenis had hem ooit een loer gedraaid.
Maar de vooruitgang die de vertraging had gebracht, de grond waarop de beslissing stond
-iets met zuurstof, iets met water, iets met aarde-
en de toekomst die er zelf niets specifieks van vond
daar wist hij nu van,
dat ie onverwacht kwam.
Zo eentje die je betrapt als ie voor je staat.

Hoewel iemand weleens een koffiekopje op hem zette, was de stoel geen tafel.
Hij stond soms naast de bank, dan konden de mensen hun boek op hem kwijt, of de krant
of een bril, als een man of een vrouw aan het einde van de middag moe was en even geen zin had om fris de wereld in te kijken.
Soms was hij ineens de plek waar de autosleutels lagen.
Hij kon het goed. Hij was er om prullen of dingen te dragen.
Hij was een goede stoel.
Maar het was geen tafel.