RIEKSTER

En dan ineens zit er zo’n vijandig tikje in je laptop,
dat ervoor zorgt dat van het ene moment op het andere alle gegevens verloren gaan.
‘Helaas, daar valt niks meer van terug te halen’ mailt de computerreparatieman.
Op tafel in de verpakking
ligt een externe schijf,
waarop ik al maandenlang een back-up zou maken.

We staan in de rij voor de tent te wachten op het spektakel. Ah, daar gaat het tentdoek open, we mogen naar binnen, er komt wat, we schuiven wat door, we klappen wat en twintig minuten en negen euro later staan we weer met z’n vieren op de blubberige paden van de Utrechtse Parade. Net nog, zaten we in de zweefmolen, daarna kozen we gekleurde bolletjes bij de ijscokraam -joehoe- en zodadelijk gaan we naar het volgende theater. Ik heb de allergrootste bubblegum allertijden in mijn mond.
Het schiet door mijn hoofd dat het pas half tien is en dat ik er vanavond al zeventig euro doorheen heb gejast. Aan drank, eten, snoep en theater. Maar hee, al die centen komen ten goede aan het mogelijk maken van weer een Parade volgend jaar.
Dan voel ik getril tegen mijn been en als ik mijn telefoon pak, trek ik per ongeluk een folder mee uit mijn tas. Giro 555 en het drama in de Hoorn van Afrika.
Fuck.
Ik stop de folder terug en geef een rondje. Daarna koop ik vuurballen bij de snoepkraam en verdeel ze over zoveel mogelijk mensen.
Bij de Silent Disco dans ik met iedereen en bij de toiletten gooi ik drie euro in de wc-pot van Givashit, voor hun ludieke initiatief bij het bestrijden van een andere ramp in een ander land.
Maar elke keer dat ik mijn portemonnee trek voor iets anders, zie ik weer die folder over die ramp in de Hoorn van Afrika.
Gisteren werd ik ook gevraagd om over een paar maanden een halve marathon te rennen in Angkor Wat, ten behoeve van microkredieten voor vrouwen in Cambodja.
Ik zucht.
De bel van de zweefmolen laat horen dat het laatste rondje is ingegaan. Een meisje in een jurkje baalt ervan.
Fuck.
Ik kijk naar de vuurbal mijn hand. Hij heeft er wel wat van.

‘Doe het dan ook niet.’ Ze zegt het met zoveel rust en zekerheid, dat ik bijna niet meer durf te geloven dat dat het moeilijkst is. Het moeilijkst van de wereld.
Niet omdat het zo overdonderend is.
En niet in z’n eentje is.
Omdat het me zo aankijkt.
Zo met alle ogen van de wereld.

Het stellen van de vraag over toen
en hoe lang het duurde ontneemt me de moed
om te zeggen dat het onderhand nog steeds niet over is.
Er wordt gewacht maar ik blijf
stil zwijgen
en omzeil om
gevaarlijk diep in mijn ziel te kijken.

Dan
zie ik vanuit mijn ooghoek dat ze binnenkomt.
Ik knik en zij ook
ik houd me staande.
Er verandert niets maar het bepaalt me.
De woorden staan in haar ogen geschreven,
onopgeloste vegen die iets zeggen over ijzer met handen breken.
Ik zit en drink en zij staat en praat
en even later is het precies andersom,
daar gaan we weer.
Zonder vlaggen en zonder geweren
maar met wat flodders
en fladders
en wat gerommel met de eer.

Van waar ik sta kan ik zowel het podium als het grootste gedeelte van het publiek zien. Ik ben net groot genoeg om de helft te scannen, en als ik op mijn tenen ga staan of me een kwartslag draai, zie ik een behoorlijk gedeelte van de rest. Schuin voor me zwepen een paar mannen op het podium het publiek op. Ik vind de muziek wel geinig, eigenlijk zelfs wel leuk, maar toch word ik afgeleid door de massa waarin individuen zich schuilhouden en gehoopte of gevreesde bekenden uit het niets schrikwekkend dicht bij me blijken te staan. Precies voor me, bijvoorbeeld. Of op weg naar de bar. Ze staan er net zo onverwacht als ik en per dag komen er meer bij. Zijen en ikken.
Voor me hoor ik het zwiepen en zwepen en knallen en ik kijk naar mijn biertje en ik ben moe.
De grond is drassig en ik heb te gladde gympen aan.
Ik wil een dekbed en schone lakens.
Ik weet wat ik moet doen. Ik ga.
Terwijl ik wegloop zie ik iemand die ik niet had verwacht. Het oude zeer vlamt op in mijn hart.
Wijs loop ik richting de nacht.

Eventjes bewoog ze zich met het publiek,
maar met haar unieke oogopslag
werd ze al snel enkel in de massa.
Ze droeg een blauw jasje.
Ik zag dat ze het er een beetje koud in had
vanaf mijn plek
hoorde ik haar bijna zeggen wat ze dacht.
Ik denk
iets over een verrassend leuke zondag.