RIEKSTER

Hij had al moeite met de tijd op gewone dagen, dus als ze dan ook nog aan de klok gingen rommelen, dan raakte hij het spoor helemaal bijster. Maar dat terzijde.
Soms keek hij in de spiegel en dan zag hij hetzelfde als de dag ervoor. Soms zag hij hetzelfde met een beetje meer kleur, soms zag hij hetzelfde met een bescheiden lach, maar over het algemeen kwam het wel overeen met wat hij de dagen ervoor ook al zag. Hij was het, aan de overkant tegen de muur.
Wel zo’n beetje hetzelfde als tien jaar geleden, toen hij achttien was.

De Dom slaat acht keer en als ik om half negen beneden kom, liggen er sinaasappels en broodjes voor me op het aanrecht. De vrouw des huizes is al anderhalf uur weg, maar de ochtendhaast heeft haar niet belet om na te denken over mijn ontbijt en zelfs op de trap de laptop voor me klaar te leggen. Daar ligt hij een beetje wankel en ook nog uit het zicht, maar hij ligt er, die laptop. En ik zie hem. Ik leg hem snel op tafel.
Ik besluit om eerst een half uur in bad te gaan, trakteer mezelf op een glaasje verse sinaasappelsap en daarna wacht ik met een kopje koffie tot het derde broodje wel goed uit de oven komt. Ik ben er nooit een ster in geweest, broodjes bakken in vreemde ovens.
Er ligt geen briefje. Maar dat hoeft ook niet, straks schrijf ik gewoon een niet-geschreven briefje terug.
Achter me ligt de gracht.
De laatste keer dat ik hier was konden we nog een ijsje halen.

Met dank aan de niet meer te achterhalen fotograaf (en ook aan de labeltjesontwerper).

Hoewel ik nooit zelden frietjes bij hem koop, hebben de Perzische jongen van de friettent en ik de afgelopen maanden een zwaairelatie opgebouwd. Steeds als ik voorbijloop zwaait hij vrolijk naar mij en ik zwaai dan vrolijk naar hem terug. Of ik zwaai vrolijk naar hem en dan zwaait hij terug, een beetje verlegen. Hij en zijn friettent wonen bij mij in de straat, en aangezien ik nogal eens naar huis moet en hij nogal eens moet werken, wordt er door ons nogal wat afgezwaaid. Heel gezellig, allemaal.
Hij heeft altijd een zwart t-shirt aan. Dat is vast omdat je dan de geknoeide ketchup minder goed ziet, of omdat de afdruk van een ontglipte satékroket dan minder opvalt, of misschien vindt de Perzische jongen het gewoon wel een fijne kleur; zwart.
Altijd zwart dus, maar vandaag niet. Want toen ik vandaag langs wandelde had hij opeens een groen t-shirt aan. Eentje met een kraagje – een polo –  en op de achterkant stond met grote gele letters ’30 JAAR GROENEN’ geschreven. Een groen shirt met bijpassende frietkraam-naam en net als de letters was ook het kraagje geel. Het deed me denken aan de tijd dat ik nog in de kroeg werkte en we van die gratis polo’s  hobbezakken kregen van Dubbel Frisss die we dan moesten dragen, maar waar niemand dood in gevonden wilde worden. Of levend.
Arm jong. De polo stond hem niet en zijn smalle Perzische schouders hingen er maar een beetje verloren in en van ellende stond hij niet helemaal rechtop achter zijn toonbank – ik kan dat van buiten zien. Toen hij me zag knikte hij hoi. En hij glimlachte.

Als ik alle tijd die ik heb besteed aan wat ik niet in de hand heb
had gewijd aan betere dingen, dan zou het boek voor me op tafel nu niet het slechtste in mij naar boven halen.
Dan zou ik nu niet schelden op alleen al de kaft en de naam van de auteur
maar gewoon weten wat er staat, van hoofdstuk een tot en met twaalf,
die ik dan maanden geleden al had doorgelezen.
Nu, te laat, dwalen nog steeds mijn gedachten af,
naar toen en daar,
en scheld ik op een naam die er niet toe doet,
en die schrijver, wat een lelijke foto is dat
met zo’n kop en dan toch nog een gedegen theorie verzinnen – knap.

Van de twaalf hoofdstukken heb ik er vandaag vier in mijn hoofd gestampt,
drie uit het boek en een uit het leven
dat betekent vanaf hier dus nog negen.
Het roept mijn naam
niet.
Maar wel iets met maandag en een examen.