RIEKSTER

Riekster is vanaf 2013 te vinden op www.woordenvooralles.nl. Ik schrijf in opdracht. Hoe precies? U vraagt en ik schrijf. U vertelt en ik schrijf. U doet iets. Ik schrijf. Speciaal voor u.
En daar wordt u vervolgens blij, ontroerd of gelukkig van.
Benieuwd naar de voorwaarden en werkwijze? Leuk als u een mailtje stuurt naar riekie@woordenvooralles.nl en kijk vooral eerst even op op de nieuwe site!

(Kleine lettertjes: Teksten op Riekster.nl zijn -tenzij anders aangegeven- eigendom van Riekie Weijman. Gebruiken? Dat mag alleen na schriftelijke toestemming van Riekie Weijman en met bronvermelding.)

Lieve lezer,

De zon schijnt zachtjes door de wolken. In de Ooij huppelen schaapjes met kleine hoofden en te grote oren en ik wandel langs de Waal. Ik wandel en ik wacht op de lente die twijfelt wanneer ze zal komen. Misschien wel niet, dit jaar. Misschien gaan we wel meteen door naar de zomer.
Waarom vandaag het moment is om afscheid te nemen, dat weet ik niet. Maar opeens is het tijd. Ik stop met Riekster.

Mijn eerste postje schreef ik vijf en een half jaar geleden, en het ging over het stilhouden van talent. Mijn site was pas één dag online en had een fluoriserend-blauwe achtergrond met felgroene tekstvakjes en witte letters. Ik had zes lezers. Ik schreef over talent dat er pas is als het wordt uitgesproken, als je het deelt, als andere mensen het weten. Zes mensen kwamen digitaal op de koffie en ik mocht de slingers uitdelen.
Dat wilde ik morgen nog wel een keer doen.

‘Morgen’ werd vijf en een half jaar en in die tijd heb ik me op dit podium erg op mijn plek gevoeld. Nog steeds. Ik heb in de spotlight geschitterd, ik heb hartelijk gelachen, gerend, stilgestaan en ik heb de mooiste woorden gekozen voor de wereld zoals ik die zag. En jij, lezer, je bleef maar op de koffie komen en je nam ook je vrienden mee. Maar ook onbekende mensen hoorden dat er wat te doen was, klopten aan en kwamen in de zaal zitten.
En ik heb al die jaren de slingers uitgedeeld en elke letter glunderend vanuit mijn ziel geschreven.
Ergens was Riekster daarmee een uitweg, misschien.

Nu is het tijd om die uitweg los te laten.
Ik ben het schrijven niet moe. Maar het is klaar hier, het is tijd om te gaan. Riekster zal nog een tijdje online blijven, dus lees nog eens wat terug, geniet van wat je mooi vindt, klik nog eens een mooi muziekje aan, bewaar je favorieten.

Lieve lezer, ik vond het fijn, al die keren dat je er was.
Zonder jou was ik nooit zo lang gebleven.
Ik neem afscheid.
In de verte waait een frisse wind.

‘Je moet natuurlijk wel een beetje het fort bewaken.’ De Denker schuift zijn stoel wat dichter bij de keukentafel.
De Dromer kijkt op. ‘Het fort bewaken?’
‘Ja. Bij onraad tijdig de brug ophalen.’
De Dromer knikt. ‘En hoe herken ik onraad?’
‘Aan de mensen met de snorren.’
De Dromer kijkt verbaasd. ‘Oké. En de lieve mensen?’
‘Die herken je zo.’
‘Dus de lieve mensen herken ik zo, maar de nare mensen dragen snorren.’
‘Juist.’
‘En de andere mensen zonder de snorren?’
‘Ja.’ De Denker kijkt geanimeerd. ‘Dat maakt het nou net spannend.’
‘Want…?’
‘Want dan komt op hele andere dingen aan.’

In Nijmegen loopt een geheime hartjesschilder rond. En die hartjesschilder tekent op alle lelijke, grijze schakelkasten op straat, een heel groot hart. Het hart kleurt hij rood, roze of wit. Verder doet hij niks. Als hij uitgekleurd is, gaat de hartjesschilder er weer vandoor. Op naar de volgende kast.
Ik zag er net ook een in mijn straat.
Langzaam schildert hij de hele stad vol.
De liefde komt per dag.